YİNE GELMEDİN

Yine ümitle bekledim
Belki gelirsin diye
Uçsuz bucaksız uçurumlar kenarında kaldı gönlüm 
Yapayalnız ve çaresiz
Sadece ümit ettim
Acaba bu defa
Bu defa gelir mi dedim 
Yaprağı dökülmüş ağaçlar gibi öylece kala kaldım
İçimdeki son ümit de tükendi

Zifiri karanlık bir gecede 
Şehrin loş ışıkları altında yıldızlara baktım
Senin hayalini o yıldızların arasına yerleştirdim
Sabaha kadar tekrar tekrar baktım ama nafile 
Hayalinde senin yerini tutmadı be gülüm

Sonra geceye baktım 
Karanlıklarda aradım seni
Gecemin düş sokaklarında aradım
Kırık dökük düşlerimden sordum seni
Sonra uykularım kaçtı
Düşlerimde senin gibi yalnız bıraktı
Öyle çaresiz, öyle sebepsiz, öyle yapayalnız, öyle sensiz

Yine yoksun işte
Beklide hiç gelmeyeceksin.
Gönlümde yeşerttiğim ve hayata tutunduğum
Ümit dalarlıda kurudu
Artık tutunacak dalımda kalmadı
Artık her şey boş
Her şey sebepsiz
Her şey anlamsız

Gel artık be gülüm
Anlamadın mı hala
Benim yaşama sebebim sensin
Sensiz yeşeren ağaçlar 
Açan çiçekler 
Uçuşan kelebekler 
Ötüşen kuşlar anlamsız
En önemlisi de ben anlamsızım ben

Artık hiçbir ümidim kalmadı
Yaşamamın da bir anlamı kalmadı
Kulağımdaki sonsözünle kapıyorum gözlerimi
Hayır hayır hayır…

İzzet DİNÇ